Fuck, denk ik, "what did I expect from post-break up sex?". Ik voel me seksloos. Met mijn partner had ik nooit de behoefte aan iemand anders. We pasten niet goed bij elkaar, dat weet ik, maar was dat niet juist leuk? Ik wilde een ruw leven met een egoistische, maar domlieve drummer. Ja tuurlijk mis ik je, en ja het is beter zo. Dat weet de hele wereld. Au, het doet pijn: wij beste vrienden. Ik hobbel over een verschrikkelijke piste met gaten en bulten en daartussen onvergefelijke ijsplakken, maar ik glij door, au, au, au. Oei. Niks in het verleden, Niks in de toekomst. Geen spoor van een begin, geen zicht op de toekomst, in James Hutton's woorden. Ik voel me alleen, onaantrekkelijk, ik snak naar fysieke aandacht, hoop op liefde, verlang naar morgen, feesten.
Maar goed, ik ben klaar voor nieuwe dingen en enthousiast voor wat gaat komen (vertel ik mezelf). Het is zo moeilijk om erin te geloven. Zo moeilijk om in mezelf te geloven. Ik wil terug naar de comfortabele gemakzucht, het baden in je eigen leed, de excuses die we bedachten, de zekere depressie en het luie dieptepunt. Al vanaf het begin wist ik dat ik jou niet wilde, jouw levenstijl niet deelde. Er zat altijd een barriere tussen mijn en jouw wereld, waarvan ik altijd de betere van de twee bewoonde. Het was een gevecht tussen jou en je onzekerheid en mij en mijn gelijk. Zie je wel...
Was ik aan het verdwijnen? Waar mijn vader me voor had gewaarschuwd? Op één moment zei ik tegen mijn partner dat ik geen thuis meer had, dat hij mijn thuis was... En nu snak ik als nooit tevoren naar familie. Zij houden mij hoog, zij houden van mij. Het doet pijn je te verliezen in iemand die niet van je houdt. Hoe kon ik ooit zo stom zijn denk ik dan? Ik schaam me bijna dat ik me zo liet gaan bij hem. Hij liet het toe onder het mom van "vriendschappelijke liefde". Ik ben blij dat ik altijd op mijn familie kan terugvallen, en dat ik niet ben verdwenen in een ongelukkig burgerlijk leven. In mijn fantasie was het natuurlijk een gelukkig burgerlijk leven. We zullen het nooit weten. Nou nou wat dramatisch. Ik kraak mezelf af, zie je, ik heb gelijk, want dat doe ik. Heerlijk, gelijk hebben. Ik mis misschien mijn dromen over ons. Nu ben ik ongelukkig. Ik had mezelf verloren in jou, wat een misstap. Au au au.
Ik heb zo veel opgeofferd voor de illusie van liefde. Ik geloofde er echt in. Kleine kinderhandjes op mijn broek, lief. Klimmen naar mijn mandarijn. Zo lief. Even een onderbreken. Suikerverslaafde strompelt langs. Elegante muziek. Ik wil niet verbitterd worden en mensen buitensluiten. Ik ben bang dat ik er nu niet meer voor durf te gaan in mijn komende relaties, omdat ik zo'n fout heb gemaakt. Met het overlijden van mijn oma, de beste vrouw in de hele wereld, en het feit dat ze ervoor heeft gekozen geen gedag te zeggen, heb ik het vertrouwen verloren in relaties en ben ik nog banger om verlaten te worden. En nu: ik heb me gebonden aan iemand, en toen ging het uit. Tragisch maar echt. En dat is wat ik wil, echtheid. En dat is het leven: afwijzing aan iets waar je volledig voor was gegaan.