Date: 23/08/2024
Ik heb in Den Haag, Vancouver en Utrecht gewoond. In het centrum, waar het allemaal gebeurt. Ik waande mezelf een echt stadsmens. Toen ik echter in Wageningen ging wonen, schrok ik me rot. Normaal ging ik met adrenaline de deur uit 's avonds, klaar om mezelf te bewijzen en op te boksen tegen uitgaansmensen, toeristen, gekkies, groepen jongens. Maar toen ik aan de Thorbeckestraat nummer 534 woonde, was het eng stil. Er miste wat: drukte, energie. En bovenal kon ik mezelf horen ademen. Nu woon ik in Utrecht, Kanaleneiland, en hier wordt het niet zo stil als toen, ook al ligt het een eind uit het centrum. Goed, ik heb een balkon, maar die kijkt uit over de parkeerplaats aan de achterzijde van Vasco da Gama shopping center, en het geluid van de ventilatoren en de snelweg zo'n vijf honderd meter verderop is continu, zelfs in de vroege ochtend. Al jaren, raas ik met de trein langs Driebergen, als ik naar Wageningen ga, en dan peins ik door het raam, over dat prieeltje dat zo prachtig eenzaam pronkt in het bos. En al jaren ben ik van plan het te bezoeken. Het is een heel romantisch beeld, dat ik heb: in de regen lezen in dat prieeltje... In Wageningen kom ik trouwens nog steeds, om paddestoelen te zoeken, in de Nederrijn te zwemmen, of naar de versmarkt te gaan. Ik mis het kleine, de stilte en de natuur. In Vancouver ben ik trouwens ook van het centrum naar meer buiten de stad verhuisd, de stad is toch maar duur en overrated (vooral in Noord-Amerika). En dat was echt een hele goeie beslissing, want ik bracht mijn tijd door met huisgenoten in de tuin en de keuken, en voelde me veel meer thuis met een kleine community, in plaats van het benauwende, vluchtige en vooral eenzame stadsleven. Bij deze wil ik dan ook een nieuwe term het leven in roepen: JOMO: Joy Of Missing Out!
