Ik heb zojuist een foto-album gekocht voor mijn leven off-the-grid. Driehonderdvijftig foto's moeten erin kwijt. Zodat ik ze kan opbergen in mijn sentimenteel-la onder mijn bed. Gister op werk vertelde jongen 1 tegen jongen 2 over zijn oma's wol-la ("wollah!"). Het opruimen van mijn kamer, en vooral het opbergen en weggooien van sentimentele spullen, helpt me met loslaten van emotionele baggage. Mijn kamer is van mij, niet van mijn spullen. Ik wil hier niet weg. Ik mediteer en drink thee en eet soms een appeltje op mijn balkon vroeg 's ochtends, dan ga ik even opruimen, schoonmaken, studeren of voorbereidingen treffen, dan ontbijt ik op het balkon, dan is het tijd om de dag te beginnen. Dat is mijn ochtendritueel. Niet dat het elke ochtend zo hoeft te zijn, maar het geeft me houvast: zo kan ik beginnen. Het loslaten is essentieel, elke dag moet ik opnieuw loslaten, elke dag opnieuw is namelijk een dag zonder jou. Ik probeer me aan allerlei spullen, mensen en gevoelens vast te klampen, mezelf te definiëren aan de hand van die aardse zaken. Maar de maan is van niemand. Man, ik heb zo veel om voor te vechten. Ik moet leven. Een paar dagen geleden, ik had mijn zoveelste tragedie, vond mezelf gewoon ontzettend zielig, alweer afgewezen, waarom altijd ik? huilen, schreeuwen, schoppen, geweld, en vooral boosheid. Toen zei een stemmetje heel onverwachts: ik leef nog. Godsamme, dacht ik, dat stemmetje heeft gelijk. Momenten later kon ik loslaten, het was een hele overweldigende emotie, alsof er een sluis was opengezet, ineen voelde ik de pijn en tegelijkertijd kon ik het loslaten, ik kon ademen en lachen, en toen ook ineens huilen. De hele fietstocht was één hele diepe zucht van opluchting.
"I wanna make it all from scratch": ja, dat wil ik. Flipphone, regionale treinen, foto's maken om ze later in een fotoboek te plakken, oortjes, cd's, mijn manier van leven. Ik ga mijn vrienden eens opzoeken. xxx