het is zo tegenstrijdig
ik wil sociale connectie
daarom ben ik verslaafd aan sociale media
en ben ik verdrietig als mensen me niet appen
dan voel ik me needy
ik wil daarom een jaren negentig leven
inclusief flipphone en blogsite
ik hou van het internet
en de leuke kattenfilmpjes
de verwachtingen echter zijn zo hoog
en de vrienden geen echte vrienden
ik ben weggerend, ze mogen me niet
ik was bang, ze haat me
en nu moet ik elk berichtje liken
uit de angst verlaten te worden
terwijl ik het haat om zo needy te zijn
als ik verdwijn op sociale media
verdwijn ik dan ook in het echt?
ik was laatst zo ontzettend bang
omdat ik dacht dat ik een hikikomori was
een shut-in, met niemand die op haar checkt
behalve Lucio, de schat
ik pomp mezelf helemaal leeg
van neppe online enthousiasme en blijdschap en liefde
die ik geef en geef, maar ik neem niks terug
waarheid is, ik ben gesloopt van vandaag
en ik wil iemand om bij thuis te komen
dat is mijn kamer nu
in Utrecht en mijn eigen lichaam
ik ben moe
en verdrietig
ik lijd
moet ik lijden?
moet ik tot inkeer komen?
is dat de les mama?
ik kijk er zo erg naar uit elke keer (thuis)
realiteit is teleurstellend
en dan moet ik weer terug
naar alleen